Tokidoki Bosotto Russia-go de Dereru Tonari no Alya-san

Kujou Alisa to piękna srebrnowłosa dziewczyna o niebieskich oczach z nieskazitelnie jasną karnacją, w połowie Rosjanka. Wszyscy w szkole traktują ją jak idolkę. Skradła serca wielu chłopcom, których wyznania miłosne bez zastanowienia odrzuca. Uchodzi za nieosiągalną nawet wśród większości rówieśniczek. Jedna z nielicznych osób, z którymi utrzymuje stały i przyjazny kontakt, to jej kolega z ławki obok – Kuze Masachika. Względnie przeciętny chłopak, który spędza większość swojego czasu na oglądaniu anime i graniu w gry. Alisa często wyraża względem niego swoje spostrzeżenia, komplementując go i wręcz wyrażając swoje uczucia, jednak robi to w języku rosyjskim, będąc przekonana, iż Masachika jej nie jest w stanie zrozumieć. Rzeczywistość jest jednak zgoła inna. Chłopak rozumie język rosyjski, gdyż uczył się go w dzieciństwie. Nie daje jednak po sobie tego poznać.

Czy polecam po pierwszym odcinku? Tak – odcinek startowy okazał się jeszcze lepszy, niż oczekiwałem. Rewelacyjnie zrealizowana animacja – co delikatnie mówiąc mnie zaskoczyło. W końcu w tym sezonie ma premierę Oshi no Ko, które również wyszło spod skrzydeł Doga Kobo, więc logiczne było dla mnie to, że większość funduszy przeznaczyli właśnie na wspomnianą adaptację. Uesaka Sumire w głównej roli, jak zwykle bezbłędnie. Świetne utwory w OP/ED. No i w końcu doskonała chemia między bohaterami. Czego oczekiwać więcej. Czekam z niecierpliwością na kolejne odcinki!

• Powrót do listy tytułów

Oshi no Ko Season 2

Szesnastoletnia Hoshino Ai to utalentowana i piękna idolka uwielbiana przez swoich fanów. Porusza serca całych tłumów. Jest uosobieniem niewinnej, młodej dziewczyny posiadającej przyciągającą jak magnes osobowość. Amemiya Gorou to lekarz w szpitalu na prowincji i wielki fan Ai. Kiedy więc ciężarna idolka pojawia się w jego szpitalu, doznaje szoku. Gorou obiecuje jej bezpieczny poród. Nie wie jeszcze, że spotkanie z zagadkową osobą, jaką jest Ai, spowoduje jego przedwczesną śmierć.

Sezon 2

Czy polecam po pierwszym odcinku? Tak – w tym przypadku brak zaskoczenia. Wszystko to, co podobało mi się w sezonie pierwszym jest obecne i tutaj. Genialna reżyseria i aktorstwo głosowe (nie wiem nawet kiedy te 25 minut zleciało), fenomenalna oprawa wizualna i świetna charakteryzacja. Jedyna rzecz, której mogę się przyczepić to okropny utwór użyty w openingu. Rzadko kiedy pomijam openingi, ale ten będzie niestety jednym z tych rzadkich przypadków.

• Powrót do listy tytułów

Gimai Seikatsu

Siedemnastoletni Asamura Yuuta to utalentowany młody chłopak. Mieszka sam z ojcem, często pracując wieczorami, by zarobić na swoje przyszłe studia. Pewnego dnia dowiaduje się, że będzie miał przybraną siostrę, ponieważ jego ojciec poznał jakiś czas temu pewną kobietę, z którą czuje się szczęśliwy i wkrótce mają zamieszkać razem. Chłopak wykazuje pełne zrozumienie, choć nie wie do końca, jak podejść do tematu przybranej siostry. Na spotkaniu zapoznawczym, Yuuta poznaje Ayase Saki z jej matką. Zamieniają ze sobą kilka słów i szybko znajdują obustronne zrozumienie. Obiecują sobie, że zachowają przyjazną atmosferę, jednak nie będą sobie wchodzić za bardzo w drogę w codziennym życiu. Saki nie za bardzo wie jednak, jak żyje się z innymi pod jednym dachem. Szczególnie bliskimi osobami. Z racji pracy jej matki, rzadko się z nią widziała. Wracając ze szkoły zastawała puste mieszkanie. Jej życie zmienia się diametralnie i stopniowo zaczyna sobie zdawać sprawę, że Yuuta nie jest już kimś nieznajomym, z kim od czasu do czasu zamienia kilka słów.

Czy polecam po pierwszym odcinku? Tak – jestem pod sporym wrażeniem. Studio Deen od strony wizualnej naprawdę dobrze się tutaj zaprezentowało. Nie inaczej wygląda sprawa reżyserii, która idealnie współgrała z całą resztą. Nakamura Yuki w głównej roli Saki spisała się fenomenalnie. Startowy odcinek mocno przerósł moje wstępne (i tak wysokie) oczekiwania. Interakcje między bohaterami oglądało się z ogromną przyjemnością. Czuję, że będzie to jedna z najlepszych pozycji tego sezonu.

• Powrót do listy tytułów

Giji Harem

Nakamura Rin właśnie zaczęła naukę w nowej szkole i pragnie dołączyć do klubu teatralnego. W poszukiwaniu pomieszczenia, w którym spotykają się jego członkowie, natrafia na chłopaka o imieniu Kitahama Eiji, który do tego klubu należy. Prowadzi ją następnie na miejsce i przedstawia innym członkom. Okazuje się, iż Rin ma niesamowite umiejętności gry aktorskiej i tylko kilka zdań z Romea i Julii wystarczyło, by przewodniczący klubu powitał ją z otwartymi ramionami.

Od tego dnia dziewczyna często przebywa w towarzystwie Eiji. Dowiaduje się, że marzy on o tym, żeby był popularny wśród dziewczyn i stworzył własny harem. Rin wpada na pomysł, aby pomóc mu zrealizować to marzenie. Wykorzystuje swoje umiejętności aktorskie, aby stworzyć dla niego harem kochających dziewcząt o różnych typach charakteru.

Czy polecam po pierwszym odcinku? Tak – zgodnie z moimi oczekiwaniami – szykuje się bardzo udana komedia. Studio Nomad ponownie pokazuje klasę. Miło wiedzieć, że po tylu latach odkąd widział ich ostatnie anime, ponownie udało się stworzyć coś tak dobrego. Ponadto to, jakie umiejętności w roli Rin pokazała tutaj Hayami Saori, to czysta perfekcja. Podoba mi się również oprawa wizualna i design postaci. Utwór użyty w openingu również do mnie trafił. Humor jak najbardziej na plus.

• Powrót do listy tytułów

2.5-jigen no Ririsa

Okumura Masamune zostaje jedynym członkiem szkolnego klubu mangi po tym, jak jego starsi koledzy kończą naukę. Chłopak deklaruje swoje stuprocentowe oddanie dziewczynom 2D i wyraża kompletny brak zainteresowania wersjami 3D ze świata realnego. Zaczyna brakować mu wspólnych chwil spędzanych z ludźmi, którzy rozumieli jego hobby i pasję. Wspomnienia te przerywa pukanie do drzwi. Po ich otwarciu zauważa atrakcyjną dziewczynę, która przedstawia się jako Amano Ririsa i wyraża chęć dołączenia. Z racji swoich przekonań, Masamune jest początkowo zniechęcony i planuje zrobić wszystko, żeby jednak się rozmyśliła. Niestety wszystkie pułapki, które zastawił na normików, zawodzą. Ririsa nie tylko z pasją wypowiada się o dziełach, które doceniają prawdziwi otaku, ale również ubóstwia tę samą bohaterkę co on. Dziewczyna prosi go o to, by pomógł jej przy cosplayach. Oszołomiony całą sytuacją Masamune, godzi się jej dołączenie i oferuje pomoc, mimo ogromnej walki wewnętrznej z jego doktryną życiową.

Czy polecam po pierwszym odcinku? Tak – jako czytelnik mangi mam trochę mieszane uczucia. Z jednej strony naprawdę dobrze zaadaptowano dialogi, pierwszy odcinek miał naprawdę dobry flow i nic nie działo się za szybko. Ponadto Maeda Kaori brzmiała dokładnie tak, jak wyobrażałem sobie głos głównej bohaterki. Absolutna perfekcja. Oprawa wizualna również mocno cieszy oko. Gdybym nie znał materiału źródłowego, pewnie byłbym jeszcze bardziej podekscytowany. Niestety, trochę za bardzo ocenzurowano stronę wizualną. Nie mam tu na myśli jakiejś wizualnej cenzury typu God-rays. Po prostu wiele scen jest bardzo mocno ugrzeczniona względem mangi. Po przeczytaniu 10 tomów już teraz wiem, że całość na tym raczej ucierpi. Niemniej jednak, znając materiał źródłowy całkiem przyjemnie oglądało mi się pierwszy epizod. Bardzo przyjemnie jest usłyszeć emocje bohaterki, którą naprawdę się lubi zwłaszcza, gdy wykonanie jest tak dobre. Naturalnie – polecam najpierw przeczytanie mangi.

• Powrót do listy tytułów

Monogatari Series: Off & Monster Season

Monogatari Series Off & Monster Season to dwunasta adaptacja light novel z serii Monogatari, Studia Shaft. Jest to zarówno prequel, jak i sequel do głównych wydarzeń.

Czy polecam po pierwszym odcinku? Tak – anime niestety pominąłem, gdy przygotowywałem wpis. Stało się to z tego powodu, że miałem ustawiony filtr na serie TV, natomiast ten sezon Monogatari premierę ma jako ONA. Gdy tylko zobaczyłem, że coś z tego uniwersum ma premierę, od razu dodałem to na listę oglądanych. Wracając do tematu – śmiem sądzić, że był to najlepszy odcinek Monogatari od czasu premiery Second Season. Znalazło się tutaj niemal wszystko, za co kocham ten franchise. Ponadto animacja i poziom detali robią ogromne wrażenie. Mam tylko nadzieję, że poziom pierwszego odcinka zostanie utrzymany do samego końca.

• Powrót do listy tytułów

Shoushimin Series

Kobato Jougorou i Osanai Yuki dostali się oboje do wymarzone szkoły średniej. Mimo że nie są parą ani nie są od siebie zależni, łączy ich osobliwa relacja. Postanawiają, że zadebiutują w nowej szkole jako skromni, niczym się nie wyróżniający uczniowie. Niestety, już od pierwszego dnia mają z tym problemy. Nieustannie stają twarzą w twarz z dziwnymi tajemnicami, które tylko oni są w stanie rozwiązać. Jougorou mimo, iż nie chce się wyróżniać, w jakiś sposób zawsze znajduje się w sytuacji, która zmusza go do rozwikłania tych tajemnic.

Czy polecam po pierwszym odcinku? Tak – mamy tutaj do czynienia z adaptacją light novel autora, którego wcześniejsze dzieło odniosło spory sukces. Mowa tutaj oczywiście o adaptacji studia Kyoto Animation powieści o tytule Hyouka. Dynamika między bohaterami wygląda tutaj dość podobnie, co rzecz jasna dla mnie jest sporą zaletą. Niestety, od strony wizualnej studio Lapin Track nawet nie zbliżyło się do tego, co zaprezentowało studio Kyoto Animation. Stosowana jest tu bardzo dziwna technika animacji. Niektóre ujęcia wyglądają naprawdę ładnie, inne biją sztucznością, jakby rotoskopowana animacja 3D. Widać to na wielu zbliżeniach, gdy poruszają się twarze bohaterów, ale też na ujęciach ujmujących całe postacie w ruchu. Widać to nawet na kilku zrzutach poniżej. Podobnie sprawa wygląda z tłami. Niektóre są piękne, ręcznie rysowane. Inne to tanie, statyczne rendery 3D. Anime to broni się jednak reżyserią i charakteryzacją. Bardzo podoba mi się relacja głównych bohaterów i to, jak spędzają ze sobą czas. Zostanę z tą serią raczej do końca.

• Powrót do listy tytułów

Na Nare Hana Nare

Misora Kanata zaczyna naukę w szkole średniej Takanosaki i planuje ponownie dołączyć do klubu cheerleaderek. W poprzedniej szkole, wraz ze swoimi koleżankami, wygrały mistrzostwa krajowe, ale po pewnym niefortunnym wydarzeniu na zawodach boi się wysokości i skoków. Już w pierwszych dniach znajduje w nowym otoczeniu dziewczyny, z którymi się zaprzyjaźnia. Razem z Suzuhą, Shion, Anną, Nodoką i Megumi, tworzą grupę cheerleaderek PoMPoMs.

Czy polecam po pierwszym odcinku? Tak – bohaterki wydają się przyjemne. Oprawa wizualna niestety mnie nie zachwyciła. Nie chodzi mi tutaj o kolorystykę obraną przez twórców oraz o to, że linie krawędzi zmieniają kolory w zależności od sceny. Ten aspekt wygląda dość unikalnie i pasuje do całości. Moje oczy zaczęły krwawić w pierwszej scenie, która była zrealizowana w 3D. Co konkretnie? Występ cheerleaderek. Wyglądało to ohydnie, nienaturalnie i po prostu dość robotycznie (co nawet widać na statycznych scenach w sekcji zrzutów ekranu). Mam obawy, że w kolejnych odcinkach stężenie tych scen będzie o wiele większe z racji tematyki serialu. Wszystkie inne sceny wyglądały naprawdę dobrze, jednak nawet migawki z ich występów mocno raniły moje oczy. Po prostu kontrast między całą resztą scen posiadających bardzo dobrą animację był ogromny. Reżyseria jest nieco over the top. W przypadku P.A. Works coś takiego zazwyczaj ma miejsce tylko w pierwszym odcinku. Całość zaciekawiła mnie na tyle, że z chęcią obejrzę kolejny odcinek.

• Powrót do listy tytułów

Mayonaka Punch

Masaki to była popularna NewTubekra z kanału Harikiri Sisters. Po wewnętrznych sprzeczkach ze współtwórcami kanału, z których scena uderzenia jednej z nich w twarz miała miejsce przy transmisji na żywo, nie za bardzo wie, co ze sobą zrobić. Próbuje tworzyć nowy kanał solo, jednak wszechobecny hejt w komentarzach doprowadza ją niemal do depresji. W tym samym czasie po dwunastu latach snu budzi się do życia wampirzyca Live, wyrwana z rozkosznego snu z udziałem Masaki i jej unikalnej krwi. Jej opiekunka, Ichiko pokazuje kilka informacji na smartfonie. Live kątem oka zauważa film z udziałem dziewczyny łudząco podobnej do postaci z jej snu. Postanawia ją za wszelką cenę odnaleźć.

Czy polecam po pierwszym odcinku? Tak – interesujący start. Ciekawe bohaterki i tematyka serialu. Oprawa wizualna również zasługuje na pochwałę, ponieważ wszystko wyglądało naprawdę ładnie. Aktorki głosowe naprawdę zasługują na pochwałę. Hasegawa Ikumi w roli Masaki brzmiała wybitnie. Bardzo dobry utwór użyty w openingu. Jestem ciekaw, jak dalej potoczy się ta historia.

• Powrót do listy tytułów

Koi wa Futago de Warikirenai

Siostry Jinguuji, Rumi i Naori od najmłodszych lat przyjaźnią się z chłopakiem w ich wieku, zwanym Shirosaki Jun. Z racji tego, iż jest ich sąsiadem, codziennie się widują i spędzają razem wolny czas. Z biegiem lat, obie siostry zaczęły darzyć swojego kolegę głębszym uczuciem. Rumi i Naori, świadome swoich uczuć, wahały się przed pogłębieniem relacji z Jun, nie chcąc ranić się wzajemnie. Kolejne lata mijają i w końcu w Rumi decyduje się powiedzieć Jun, co do niego czuje. Ku jej zaskoczeniu, Jun odwzajemnia jej uczucia i zgadza się na związek. Jej uczucie euforii jednak równoważone jest jednak goryczą wynikającą z poczucia winy, które narasta z każdym dniem.

Czy polecam po pierwszym odcinku? Tak – reżyseria – pierwsza klasa. Świetnie przedstawiony wstęp do całej historii, bardzo umiejętnie pokazany bieg wydarzeń. Momentalnie odbiega od chronologicznego. Genialna gra aktorska. Podobała mi się też oprawa wizualna, której byłem ciekawy, gdyż za adaptację mangi odpowiada nowe studio – ROLL2. Utwór użyty w openingu z pewnością zagości na moich playlistach.

• Powrót do listy tytułów

Atri – My Dear Moments

W niedalekiej przyszłości, wzrost poziomu mórz i oceanów sprawił, że większość lądów i miejsc zamieszkanych przez człowieka znalazło się pod wodą. Ikaruga Natsuki stracił rodzinę i nogę kilka lat wcześniej. Postanawia znaleźć swój stary dom w małej nadmorskiej miejscowości, który okazuje się pochłonięty w większości przez wodę. Jedyne, co mu pozostało, to mały statek i łódź podwodna, które odziedziczył po swojej babci – znanej oceanolog.

Jego nadzieją na normalne życie jest pomysł podsunięty przez dość podejrzaną windykatorkę, Catherine. Natsuki ma za zadanie naprawić łódź podwodną i przygotować do rejsu na dno morza, by odzyskać cenne rzeczy pozostawione przez jego zmarłą niedawno babcię. Nadchodzi dzień, w którym decyduje się na realizację planu. Na dnie morza znajduje jednak coś, czego w ogóle się nie spodziewał. Jest nią humanoidalny zaawansowany robot o imieniu Atri pod postacią młodej dziewczyny. Różni się ona od wszystkich do tej pory widzianych przez Natsuki i jego znajomych robotów, gdyż jej mózg nie tylko działa na bardzo podobnej zasadzie, jak ludzki, lecz została również wyposażona w inne ludzkie cechy.

Czy polecam po pierwszym odcinku? Tak – moje obawy o adaptację przez studio TROYCA zostały rozwiane. Co prawda zauważyłem kilka scen, które były zrealizowane w 3D (te pod wodą), jednak nie psuło to w tym przypadku jakoś zauważalnie ogólnych doznań wizualnych. Cała reszta wyglądała świetnie. Pacing był naprawdę dobry, zaczynam mieć nadzieję, że będzie to dobra adaptacja. Ponadto mocno czuć było tutaj vibe z visual novel, co dla mnie zawsze jest zaletą. No i klimat małej nadmorskiej miejscowości to od zawsze było coś, co w anime kochałem.

• Powrót do listy tytułów

Make Heroine ga Oosugiru!

Nukumizu Kazuhiko jest typem obserwatora. Sam określa siebie jako postać drugoplanową. Często obserwuje sytuacje, w których znajdują się ludzie i rozmyśla o tym, co by zrobił, gdyby postawiony był w podobnym scenariuszu. Pewnego dnia, konsumując posiłek w jednej z restauracji, zauważa swoją koleżankę z klasy, Yanami Annę, z jej przyjacielem z dzieciństwa. Orientuje się, iż jest świadkiem odrzucenia jej uczuć na rzecz innej dziewczyny. Po całej zaszłości Anna orientuje się, iż była obserwowana, i postanawia się wyżalić swojemu koledze z klasy, przy okazji zamawiając mnóstwo jedzenia na jego rachunek. Następnego dnia obiecuje mu oddać wszystkie koszty przez codzienne przygotowywanie bento. Od tego momentu, Kazuhiko zaczyna spotykać inne odrzucone dziewczyny, które nazywa przegranymi bohaterkami.

Czy polecam po pierwszym odcinku? Tak – oglądając startowy epizod, trochę nie mogłem uwierzyć w to, co widziałem. Studio A-1 Pictures naprawdę nie poskąpiło tutaj ani na budżecie, ani na wykorzystaniu umiejętności osób odpowiedzialnych za aspekty wizualne. Wszystko wyglądało niewiarygodnie wręcz dobrze, łącznie z samą animacją. Bardzo podobał mi się też sam styl animacji – bardzo ekspresyjny i kreatywny. Kiedyś standard, obecnie już niestety niezbyt często coś takiego się widzi. Oczywiście to, w połączeniu z genialnym aktorstwem głosowym zrobiło na mnie piorunujące wrażenie. Bohaterowie również są bardzo przyjemni. Miło było również zobaczyć ending zrealizowany na podobnej zasadzie jak niektóre endingi Da Capo (ぴったんこ☆), Kareshi Kanojo no Jijou (夢の中へ) czy Monogatari. Chodzi o przeplatane ujęcia ze świata realnego, ze wstawionymi tam dodatkowo bohaterami w niektórych scenach. Bardzo nostalgiczny efekt to wywołało. Czekam z niecierpliwością na kolejne odcinki.

• Powrót do listy tytułów

Sprawa wygląda podobnie jak w podsumowaniach roku, mianowicie – polecam to, co uważam za rewelacyjne w mojej opinii. Poniżej lista moich ulubionych utworów z czołówek i napisów końcowych (wszystkie uważam za warte uwagi, lecz te, które szczególnie katowałem/katuję są zaznaczone pogrubioną czcionką, natomiast te, które uważam wręcz za wybitne – zieloną, pogrubioną czcionką). Schemat jest jasny, ale doprecyzuję:
Artysta – Tytuł (Artysta w romaji – Tytuł w romaji) | Nazwa Anime